Młynarz, syn jego i osioł
Ignacy Krasicki

Posłuchaj mądrej historii napisanej przez Ignacego Krasickiego.

Młynarz, syn jego i osioł

Ignacy Krasicki

Nie wiem, gdzie ja to czytał, ale mniejsza o to.

Miał jeden młynarz osła; tak zmęczył go robotą,

Iż nie wiedząc, co robić,

Wolał sprzedać niż dobić.

Woła syna wyrostka, co go w domu chował,

I rzecze: «Żeby się nasz osioł nie zmordował

W długiej drogi przeciągu,

Zanieśmy go na drągu».

Dźwiga stary i stęka, chłopiec jeszcze gorzej,

Im szli dalej, im szli sporzej,

Tym srożej trud uciemiężał,

Tym bardziej im osioł ciężał.

Gdy to postrzegli,

Ludzie się zbiegli.

Śmiechy się wzniosły:

«Wzdyć to trzy osły!

A ten najmniej, co na drągu».

Niekontent młynarz z zaciągu,

Rozumu się poradził,

Syna na osła wsadził.

Aż pierwsi, co napotkał, nuż się gniewać o to:

«Ty na ośle, niecnoto! —

Rzekli do chłopca — a stary pieszo!»

Więc do kijów gdy się spieszą,

Aby ich złość nie uniosła,

Zsadził syna, siadł na osła.

Przechodziły dziewczęta, mówi jedna do drugiej:

«Patrz, biedny chłopiec, jak do wysługi

Ten stary go używa!

Dziecię z pracy omdlewa,

A dziad niemiłosierny

W taki upał niezmierny

Pieszo go iść przymusza».

To starego gdy wzrusza,

Wsadził chłopca za siebie.

Że dogodził potrzebie,

Jedzie kontent z wynalazku,

Ledwo co wyjechał z lasku,

Znowu krzyk: «Jacy to głupi!

A kto od nich osła kupi?

Podróżą go udręczą,

Ciężarem go zamęczą;

Chyba skórę sprzedadzą!»

«Nieźle oni coś radzą —

Rzekł młynarz — chociaż i łają».

Więc z synem z osła zsiadają,

Aż znowu mówią przechodnie:

«A któż to widział, aby wygodnie

Osioł szedł wolno, a młynarz za mim.

Wybacz, bracie, że cię ganim;

Każdy z ciebie śmiać się będzie,

Jak się nie poprawisz w błędzie».

«Nie poprawię — rzekł młynarz — dość przymówek zniosłem;

Chciałem wszystkim dogodzić i w tym byłem osłem.

Odtąd, czy kto pochwali, czy mnie będzie winił,

Nie będę dbał nic o to; co chcę, będę czynił».

Co rzekł, to się ziściło

I dobrze mu z tym było.